Wat een dag.

We zaten vanmorgen om 09:00 al in de auto om op weg te gaan naar Schiphol, hier zou mijn reis beginnen van 12 week stage lopen op Malta. Ik had het al behoorlijk moeilijk als ik aan het idee zou denken dat ik al mijn lieve vrienden, vriendje en ouders zou moeten achterlaten.

Op schiphol aangekomen zijn we eerst mijn koffer gaan droppen, ik had een overgewicht van 7 kilo wat zou neer komen op een bijbetaling van €120,- op een of andere manier drukte de man achter de balie mama haar pinpas weg omdat ze niet mocht betalen. Waarnschijnlijk zag hij dit door de vingers omdat hij had gevraagd of ik ging stage lopen.

Maar na de koffer droppen, gezellig wat drinken en wat eten kwam het er op neer dat ik toch door de douane zou moeten gaan. Hier heb ik iedereen gedag gezegd, en dit kwam hard aan.

Aangekomen op het vliegveld van Malta had ik geen idee waar ik heen moest dus liep ik maar achter iedereen aan, gelukkig zag ik snel bordjes hangen waar ik mijn bagagen kon ophalen. Mijn koffer had natuurlijk weer het meeste werk want toen ik bij de vrouw van ESE aankwam was iedereen er al.

In de tussen tijd van het vliegtuig tot het appartement kwam ik al aan de praat met een Nederlands meisje, dit meisje blijkt ook in hetzelfde appartement te zitten. Wat een opluchting, helaas zit ze niet bij me op de kamer. Dus apart zijn we naar onze kamers gegaan, mijn kamer is 12C ik zit hier samen met een meisje uit Turkije. Verder loopt hier een meisje uit Spanje, Rusland, Colombia rond. Tot opluchting is er nog één bed vrij op mijn kamer, dus dit heb ik direct aan het Nederlands meisje doorgeven en zijn we naar de receptie gegaan. Misschien worden we morgen kamergenootjes!

Natuurlijk zijn wij dan ook het stadje 'Sliema' ingeweest waar we verblijven om even alvast wat frisdrank, brood, en beleg te kunnen kopen. Wat ik vleeswaren hier belachelijk duur! Toen hebben we even de boodschappen gedropt in onze appartementen en zijn we lekker ergens gaan eten, hier kwamen we met elkaar aan de praat en uiteindelijk hadden we het echt even heel hard. Daar kwamen de eerste tranen, maar wat een opluchting. Het is hier nog zo eng en zo nieuw, wat ons best wel bang maakt. Want we hadden verwacht dit doen we wel even, maar niet dus. We zitten op een vreemd eiland, in een vreemde stad, met vreemde mensen en hebben geen idee wat/hoe of waar.

Nu ben ik ondertussen weer in mijn appartement een beetje mijn koffer uitpakken en tot rust komen. Morgen moeten we om 14:30 op school zijn, hier krijgen we een toets. En hopelijk horen we dan wat meer, voor ons leven de komende 12/15 week.

Heel veel kusjes!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!